Τρώμε για να ζούμε ή ζούμε για να τρώμε;

Με αφορμή το συνέδριο ψυχοσωματικής ιατρικής που παρακολούθησα πρόσφατα σε συνδυασμό με το MASTER στο NCFED (BRITISH PSYCHOLOGY), παρατηρώ ότι τα οι περιπτώσεις συναισθηματικής παχυσαρκίας αυξάνονται ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Πλέον τρώμε για να ζούμε ή ζούμε για να τρώμε; Και εντονότερα επικρατεί το δεύτερο. Ας δούμε αναλυτικότερα τι συμβαίνει.

Πεινάμε επειδή το έχουμε ανάγκη βιολογικά και αν ακολουθούσαμε  αυτό το βιολογικό μας ρολόι τότε δε θα υπήρχε η νόσος της παχυσαρκίας ή θα περιορίζονταν μόνο στην παχυσαρκία προερχόμενη από παθολογικά αίτια.  Η φύση είναι σοφή και ο ανθρώπινος οργανισμός η πιο τέλεια μηχανή του σύμπαντος. Συχνά όμως τρώμε για να καλύψουμε άλλες ανάγκες ΜΗ βιολογικές, όπως δυσαρέσκεια από τις σχέσεις του, τον τρόπο ζωής, το σύντροφό του, θυμό, άγχος, κ.α. Αυτό ονομάζεται συναισθηματική πείνα και συνήθως ταυτίζεται με συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων π.χ. άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, άτομα με κατάθλιψη, κ.α. Το φαγητό μειώνει την ένταση, την αναστάτωση, τη θλίψη, τη μοναξιά εκείνη τη στιγμή και στιγμιαία νιώθουν καλύτερα. Συναισθηματική πείνα είναι η κατάσταση όπου η τροφή χρησιμοποιείται σαν υποκατάστατο και καλύπτει ψυχολογικές ανάγκες οι οποίες δεν μπορούν να καλυφθούν με άλλους τρόπους. Μόλις κάποιος δεν νιώθει καλά αναζητά άμεσα φαγητό. Το επόμενο βήμα είναι η δυσαρέσκεια με τον εαυτό για την απώλεια ελέγχου και οι τύψεις.

Η διάκριση ανάμεσα στη βιολογική και τη συναισθηματική πείνα δεν είναι καθόλου εύκολη και αυτό επειδή η σχέση του κάθε ανθρώπου με το φαγητό έχει τις ρίζες του στη βρεφική του ηλικία. Η σχέση με τη μητέρα, η άμεση (ή όχι) ικανοποίηση της ανάγκης του για τροφή καθορίζουν τη μετέπειτα διατροφική του συμπεριφορά. Χρειάζεται ψυχο-εκπαίδευση σε συνδυασμό με διατροφική παρακολούθηση χρησιμοποιώντας ειδικά ημερολόγια καταγραφής συναισθημάτων για να αντιμετωπιστεί αυτό και να μη βρίσκει καταφύγιο στη τροφή.

Τα νέα ερευνητικά δεδομένα στη ψυχοσωματική ιατρική εξηγούν πως οι χημικές αντιδράσεις του εγκεφάλου ενεργοποιούν αλυσιδωτές αντιδράσεις στον οργανισμό με επίδραση στην ψυχική υγεία και το έντερο , που είναι ο μικρός εγκέφαλος (θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο για αυτό). Ένας πολύπλοκος μηχανισμός χημικών αντιδράσεων που ξεκινά από τον εγκέφαλο και επηρεάζει τη διάθεση ενεργοποιείται όταν π.χ. ένα γεγονός με απογοητεύσει και μου προκαλέσει θυμό ή άγχος. Ο οργανισμός προσπαθώντας ν’ αλλάξει τα δυσάρεστα συναισθήματα αναζητά υποστήριξη στη τροφή, π.χ. η ζάχαρη μπορεί να λειτουργήσει άμεσα με ευφορία (η γλυκόζη ενεργοποιεί τη δημιουργία σεροτονίνης, ο νευροδιαβιβαστής στον οποίο ενεργούν πολλά αντικαταθλιπτικά). Φυσικό είναι λοιπόν όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα, έχουμε άσχημη διάθεση και ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζουμε γενικευμένο άγχος χρόνιο να δημιουργήσουμε συναισθηματική εξάρτηση από το φαγητό. Για αυτό και οι ψυχίατροι χρησιμοποιούν τη σεροτονίνη σαν αντικαταθλιπτικό, αγχολυτικό, χαλαρωτικό.

Όλα αντιμετωπίζονται και είμαι εδώ για να σας βοηθήσω με τον καλύτερο τρόπο αρκεί να αγαπάτε τον εαυτό σας. Πιστέψτε στη μοναδικότητά σας!!